من از کرامت دونان ،خوشم نمی آید

وقتی از کنار آب می نویسم
تمام سرنوشت رود شبیه جریان خند ه ای است
که لب های نیمه جان تو را می دود
وقتی آب های سراشیب تند روزگار،
صفحه ی گذشت را ورق می زنند
من با عرض ارادت به چشم های بیکران تو عظمت خنده هاشان را می فهمم
روزی که از آب گذشتم خس خس چشم هات آتشم زد تا اینکه ستاره ای دنباله دار قلبم را فهمید
و از آنروز به بعد حس می کنم نیستم
و حس می کنم هستی!
چیزی نیست این قاب عکس من است که تو را به روزهای خسته ی بودنم می کشاند.
بخند که آب میرود و تبسم ساده ات جریان را به راه می اندازد

دارا جهان ندارد                   
ســـــارا زبان ندارد
بابا ستاره ای در                   
هفت آسمان ندارد!

کارون ز چشمه خشـــــــکید  
البرز لب فرو بــست
حتــــــــــا دل دماوند            
آتش فشــــان ندارد

دیو ســــیاه دربــند              
آسان رهید و بگریخت 
رستم در این هیاهو              
گرز گــــــــران ندارد

روز وداع خورشید              
زاینده رود خشکید 
زیرا دل سپاهان                   
نقــــش جهان ندارد

بر نام پارس دریا                 
نامی دگــــــر نهادند
گویی که آرش ما                  
تیـــر و کمان ندارد

دریای مازنـــی ها                 
بر کام دیگران شد
نادر ز خاک برخیز              
میهن جـــوان ندارد

دارا!کجای کاری            
دزدان سرزمینت 
بر بیستون نویسند             
دارا جهــــان ندارد

آییم به دادخواهی            
فریادمان بلند است 
اما چه ســــــــــود            
اینجا نوشیروان ندارد

سرخ و سپید و سبز است           
این بیــــــرق کیانی 
اما صد آه و افسوس          
شـــــیر ژیان ندارد

کوآن حکیم توسی             
شهنامه ای سراید 
شاید که شاعر ما              
دیگر بیـــــان ندارد

هرگز نخواب کوروش          
ای مهــــــرآریایی
بی نام تو،وطن نیز             
نام و نشـــان ندارد

من از کرامت دونان ،خوشم نمی آید

دیشب دوباره دیدمت اما خیال بود
     تو در کنار من بشینی محال بود
      هر چه نگاه عاشق من بی نصیب بود
         چشمان مهربان تو پاک و زلال بود 
            پاییز بود و کوچه ای و تک مسافری
                با تو چه قدر کوچه ما بی مثال بود
                     نشنید لحن عاشق من را نگاه تو
                       پرواز چشم های تو محتاج بال بود
                         سیب درخت بی ثمر کرزوی من
                            یک عمر مانده بود ولی کال کال بود
                                گفتم کمی بمان به خدا دوست دارمت
                                    گفتی مجال نیست و لیکن مجال بود
                                         یک عمر هر چه سهم تو از من نگاه بود
                                             سهم من از عبور تو رنج و ملال بود
                                                چیزی شبیه جام بلور دلی غریب
                                                حالا شکست وای صدای وصال بود
                                           شب رفت و ماه گم شد و خوابم حرام شد
                                                اما نه با خیال تو بودم حلال بود