تا به هر عابری سلام کنیم 

و به هر چهره ای تبسم داشت 

ما به ان چهره احترام کنیم 

هر کجا اهل مهر پیدا شد 

ما در اطرافش ازدحام کنیم  

چشم ما چون به سرو سبز افتاد 

بهر تعظیم او قیام کنیم  

گل و زنبور دست به دست هم دهند 

تا که شهد جهان به کام کنیم 

این عجایب مدام در کارند  

تا که ما شادی مدام کنیم 

شهره ی زنبور گشته است به نیش 

ما ازو رفع اتهام کنیم 

علفی هرزه نیست در عالم  

ما ندانیم و هرزه نام کنیم 

زندگی در سلام و پاسخ اوست 

عمر را صرف این پیام کنیم 

سالکا این مجال اندک را  

نکند صرف انتقام کنیم 

در عمل باید عشق ورزیدن 

گفتگو را بیا تمام کنیم 

عابری شاید عاشقی باشد 

پس به هر عابری بیا سلام کنیم

      گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!

        تو توانایی بخشش داری.

دست های تو توانایی ان را دارد

              که مرا،

        زندگانی بخشد.

چشم های تو به من می بخشد

   شور عشق و مستی 

  و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی.

    دفتر عمر مرا 

 با تو  شکوهی دیگر

            رونقی دیگر هست 

می توانی تو به من

زندگانی بخشی

یا بگیری از من

انچه را می بخشی.!!!

من می توانم تو را دوست داشته یا از تو متنفر باشم. 

من می توانم سکوت کنم ،نادان و یا دانا باشم. 

چرا که من یک انسانم،و این ها صفات انسانی است و تو هم به یاد داشته باش. 

من نباید چیزی باشم که تو می خواهی ،من را خودم از خودم ساخته ام 

منی که من از خود ساخته ام، امال من است. 

تویی که تو از من می سازی ارزوهایت و یا کمبود هایت هستند. 

لیاقت انسانها کیفیت زندگی را تعیین می کند نه ارزوهایشان و  

من متعهد نیستم که چیزی باشم که تو می خواهی  

و تو هم می توانی انتخاب کنی که من را می خواهی یا نه 

ولی نمی توانی انتخاب کنی که از من چه می خواهی  

می توانی دوستم داشته باشی همین گونه که هستم،و من هم. 

می توانی از من متنفر باشی بی هیچ دلیلی و من هم. 

چرا که ما هر دو انسانیم. 

این جهان مملو از انسانهاست. 

پس این جهان می تواند هر لحظه مالک احساسی جدید باشد. 

تو نمی توانی برایم به قضاوت بنشینی و حکم صادر کنی و من هم. 

قضاوت و صدور حکم بر عهده ی نیروی ماورایی خداوندگار است. 

دوستانم مرا همین گونه پیدا می کنند و می ستایند. 

حسودان از من متنفرند ولی باز می ستایند. 

دشمنانم کمر به نابودی ام بسته اند و هم چنان می ستایندم. 

چرا که اگر من قابل ستایش نباشم نه دوستی خواهم داشت، 

نه حسودی و نه دشمنی و نه حتی رقیبی. 

من قابل ستایشم و تو هم. 

یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد 

به خاطر بیاوری که انهایی را که هر روز می بینی و با انها مراوده می کنی 

همه انسان هستند و دارای خصوصیات یک انسان،با نقابی متفاوت 

اما همگی جایز الخطا 

نامت را انسان باهوش بگذار اگر انسان ها را از پشت نقاب های متفاوتشان  

شناختی و یادت باشد که این ها رموز بهتر زیستن هستند...

نه هست های ما چونانکه بایدند 

نه بایدها... 

مثل همیش اخر حرفم  

و حرف اخرم را 

با بغض می خورم 

عمریست که لبخندهای لاغر خود را  

    در دل ذخیره می کنم  

         باشد برای روز مبادا!  

       اما 

           در صفحه های تقویم 

               روزی به نام روز مبادا نیست 

ان روز هر چه باشد 

     روزی شبیه دیروز 

         روزی شبیه فردا 

            روزی درست مثل همین روزهای ماست 

اما چه کسی و چه می داند؟  

      شاید 

امروز نیز روز مبادا باشد! 

    وقتی تو نیستی 

       نه هست های ما چونانکه بایدند 

         نه بایدها  

           هر روز بی تو  

              روز مباداست!

 سراغ تو را از خدا می گرفتم 

                     سر ره گذار تو جا میگرفتم 

                اگر ماه بودی به صد ناز شاید شبی 

                                 بر سر بام من می نشستی 

                                            وگر سنگ بودی به هر جا که بودم  

                                              می شکستی مرا می شکستی!!؟

نبودند جز مردمی پاک دین 

همه دین شان مردی و داد بود  

و زان کشور ازاد و اباد بود  

چو مهرو وفا بود خود کیششان 

گنه بو د ازار کس پیششان 

همه بنده ی ناب یزدان پاک 

همه دل پر از مهر این اب و خاک 

پدر در پدر اریایی نژاد 

ز پشت فریدون نیکو نهاد 

بزرگی به به مردی وفرهنگ بود 

گدایی در این بوم وبر ننگ بود 

کجا رفت ان دانش و هوش ما 

که شد مهر میهن فراموش ما 

که انداخت اتش در این بوستان 

کز ان سوخت جان و دل دوستان 

چه کردیم کین گونه گشتیم خوار؟ 

خرد را فکندیم این سان ز کار 

نبود این چنین کشور و دین ما 

کجا رفت ایین دیرین ما؟ 

به یزدان که این کشور اباد بود 

همه جای مردان ازاد بود 

در این کشور ازادگی ارز داشت  

کشاورز خود خانه و مرز داشت 

گرانمایه بود ان که بودی دبیر  

گرامی بد ان کس که بودی دلیر  

نه دشمن در این بوم وبر لانه داشت 

نه بیگانه جایی در این خانه داشت 

از ان روز دشمن به ما چیره گشت  

که مارا روان و خرد تیره گشت 

از ان روز این خانه ویرانه شد 

که نان اورش مرد بیگانه شد  

چو ناکس به ده کدخدایی کند  

کشاورز باید گدایی کند 

به یزدان که ما گر خرد داشتیم 

کجا این سر انجام بد داشتیم 

بسوزد در اتش گرت جان و تن 

به از زندگی کردن و زیستن 

اگر مایه ی زندگی بندگی ست 

دو صد بار مردن به از زندگی ست 

بیا تا بکوشیم و جنگ اوریم 

برون سر از این بار ننگ اوریم