نظر هم بزارین ممنون میشیم دوستان

 یکی از دادرسان شهر حاضر شد و گفت:

درباره ی بزه کاری و مجازات به ما سخن بگو!

پاسخ داد و گفت:

چون ارواحتان بر روی بادها سرگشته باشند و شب را در تنهایی به سر برید و خطایی را مرتکب شوید .

در آن هنگام ستمی بر دیگران و بر خودتان کرده اید و برای چنین ستمی باید لحظه ای بر در اسمان بکوبید و منتظر بمانید.

خدای درونتان مانند دریا بزرگ است.

از ازل پاک است و تا ابد پاک و نیالوده خواهد بود.

مانند فضایی اثیری است تنها بالداران را پرواز میدهد.

آری!

خدای درونتان مانند خورشید است.

اما داخل سوراخ ماران نمیشود و به تنهایی در درونتان به سر نمیبرد زیرا بسیاری از آدمیان هنوز بشر مانده و بسیاری دیگر به بشریت نرسیده اند.

اکنون میخواهم درباره ی آن انسان درونتان سخن بگویم.

زیرا او بزهکاری و مجازات شما را خوب میشناسد. بارها صدای شما را شنیده ام.درباره ی گناهکاری سخن میگویید گویی با شما بیگانه و از ان شما نیست!

اما به شما میگویم همچنان که قدیسان و پاکان نمیتوانند از درون بلندتان فراتر روند همانطور هم اشرار و ضعیفان نمیتوانند از درون پست تان فروتر روند.

شما با هم در یک کاروان به سوی خدای درونتان در حال حرکتید.

شما راهید و شما رهروید.

پس چون یکی از شما بر زمین افتد برای آنان که پشت سر اویند عبرتی میشود تا پایشان بر همان سنگ نلغزد.

آری!!!!

و برای آنانکه با تندی در جلوی او در حال حرکتند هشداری باشد زیرا تکه سنگ را از راه برنداشته اند..

            اما حقیقت همین است مقتول در کشته شدنش بی گناه نیست.

قحطی گلای پونه ست                      تقدیرا دست زمونه ست 

عهدو پیمونا شکسته                   رشته ی دلا گسسته 

تقویما رو ماه تیره                             زندونا پر اسیره 

ادما یا همه مردن                        یا که ماتو دل سپردن 

عصر ما عصر فریبه                            عصر اسمای غریبه 

عصر پژمردن گلدون                      چترای سیاه تو بارون 

مرگ اواز قناری                                 مرگ عکس یادگاری 

تا دلت بخواد شکایت                   غصه ها تا بی نهایت 

دلای ادما تنگه                                  غصه هم گاهی قشنگه 

چشما خونه ی سواله                  مهربون شدن محاله 

حک شده رو هر دیواری                       که چرا دوسم نداری 

خونه هامون پر نرده                     پشت هر پنجره پرده 

تا دلت بخواد مسافر                            تا بخوای عاشق و شاعر  

شباسرد و بی عروسک                دلای شکسته از شک 

زلفای خیلی پریشون                         خط زدن رو اسم مجنون 

شهری که سرش شلوغه             وعده هاش همه دروغه 

چشمای خیره به جاده                        ادمای صاف و ساده 

رویاهای نرسیده                         عشوه های نخریده 

اسمونا پره دوده                                 قلب عاشقا کبوده 

گونه ی گلدونا زرده                      رفته و بر نمی گرده 

ادما بی سر گذشتن                           اهوا بدون دشتن 

دفترا بدون امضا                          ماهیا بدون دریا 

تشنه ها هلاکه ابن                            همه حرفا بی جوابن    

نصف زندگی نگاهه                      بقیه اش همه گناهه 

خدارو انگار گذاشتن                           رو زمینو بر نداشتن 

در و دیوارا سیاهه                        ادرسامون اشتباهه 

شب و روزا پر عادت                           وقت که شد شاید عبادت 

تا نداشته باشی کاری                 خدا رو انگار نداری  

خدا مال غصه هاته                            وقتی غم داری خداته 

روی اینه ها غباره                        شیشه ی پنجره تاره 

بغضا بی صدا و کاله                          همه از فکر و خیاله 

قلک خوبیا خالی                        مهربونیا خیالی 

قفسا پر پرنده                                 لبای بدون خنده 

نه شنیدنی نه گوشی                نه گلی نه گلفروشی 

مرگ جشنای تولد                           مرگ اون دلی که گم شد 

خستگی بی اعتمادی                شک و تردید زیادی  

امتحانای مکرر                                لونه های بی کبوتر 

سقفامون بدون امضا                  اسممون همیشه رسوا  

نمره های عشقمون تک                  بامامون بدون لک لک 

همه غایب توی دفتر                   مث بالای کبوتر 

خونه ها بدون باغچه                      بدون حاقظ و طاقچه 

نه برای عشق میلی                  نه کسی به فکر لیلی 

دیگه پشت در بسته                      کسی بیدار ننشسته 

نه کسی نه انتظاری                   نه صدای بیقراری 

واسه عاشقی که دیره                    لا اقل دلت نگیره 

کاش تو قحطی شقایق               باز بشیم سوار قایق 

بشینیم بریم تو دریا                       منو تو تنهای تنها 

ماهیا خیلی امینن                     نمی گن اگه ببینن 

انقدر می ریم که ساحل                  از منو تو بشه غافل 

قایقو با هم می رونیم                 می ریم اونجا و می مونیم                 

جایی که نه اسمونش                     نه صدای مردمونش 

نه غمش نه جنب و جوشش        نه صدای گلفروشش 

مث اینجا اهنی نیست                   خوبه اما گفتنی نیست 

پس ببین یادت بمونه                  کسی ام اینو ندونه 

زنده بودیم اگه فردا                        وعده ی ما لب دریا 

صبح پاشو بدون ساعت              که فراموش بشه عادت 

نره از یاد تو زیبا                            وعده ی ما لب دریا...

خواهر کوچکم از من پرسید   

من به او خندیدم   

کمی ازرده و حیرت زده گفت  

روی دیوار و درختان دیدم  

باز هم خندیدم   

گفت دیروز خودم دیدم پسر همسایه   

پنج وارونه به مینو می داد   

انقدر خنده برم داشت که طفلک ترسید   

بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم  

بعدها وقتی غم   

سقف کوتاه دلت را خم کرد   

بی گمان می فهمی   

پنج وارونه چه معنا دارد..