روزی من با یک تاکسی به فرودگاه می رفتم. ما داشتیم در خط عبوری صحیح رانندگی می کردیم که ناگهان یک ماشین درست در جلوی ما از جای پارک بیرون پرید. راننده تاکسی ام محکم ترمز گرفت. ماشین سر خورد، و دقیقاً به فاصله چند سانتیمتر از ماشین دیگر متوقف شد!

راننده ماشین دیگر سرش را ناگهان برگرداند و شروع کرد به ما فریاد زدن. راننده تاکسی ام فقط لبخند زد و برای آن شخص دست تکان داد. و منظورم این است که او واقعاً دوستانه برخورد کرد.

بنابراین پرسیدم: " چرا شما تنها آن رفتار را کردید؟ آن شخص نزدیک بود ماشین تان را از بین ببرد و ما رابه بیمارستان بفرستد!"  در آن هنگام بود که راننده تاکسی ام درسی را به من داد که اینک به آن می گویم:

" قانون کامیون حمل زباله."

او توضیح داد که بسیاری از افراد مانند کامیون های حمل زباله هستند. آنها سرشار از آشغال، ناکامی، خشم، و ناامیدی در اطراف می گردند. وقتی آشغال در اعماق وجودشان تلنبار می شود، آنها به جایی احتیاج دارند تا آن را تخلیه کنند و گاهی اوقات روی شما خالی می کنند.

به خودتان نگیرید. فقط لبخند بزنید، دست تکان بدهید، برایشان آرزوی خیر بکنید، و بروید.

آشغال های آنها را نگیرید و پخش کنید به افراد دیگر ی در سرکار، در منزل، یا توی خیابان ها.

حرف آخر این است که افراد موفق اجازه نمی دهند که کامیون های آشغال روزشان را بگیرند و خراب کنند.

زندگی خیلی کوتاه است که صبح با تأسف از خواب برخیزید، از این رو..... " افرادی را که با شما خوب رفتار می کنند دوست داشته باشید. برای آنهایی که رفتار مناسبی ندارند دعا کنید. "

به ته سیگارهایتان احترام بگذارید... نیندازیدشان زیرپا... چرا آدم ها عادت دارند... هرکه به پایشان سوخت را... می اندازند زیر پا؟!...

ساقه شکستن ، قانون طوفان است. تو نسیم باش و نوازش کن

زیاد زیستن کمابیش آرزوی همه است، اما خوب زیستن آرمان یک عده معدود.

عتاب با دوستان کنند ، با بیگانه عتاب نکنند ،

چنان که قالی را چوب زنند تا گرد از او جدا کنند .

دوستان پاک چوبهای خیسی هستند که با آتش زندگی نه میسوزند و نه خاکستر می شوند ...

یادم باشد که دیگران را دوست بدارم آن گونه که هستند ، نه آن گونه که می خواهم باشند 

یادم باشد که هرگز خود را از دریچه نگاه دیگران ننگرم

که من اگر خود با خویشتن آشتی نکنم هیچ شخصی نمی تواند مرا با خود آشتی دهد 

یادم باشد که خودم با خودم مهربان باشم

چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باشد

پر زدم ، بال و پرم آتش گرفت
از سرم خواب زمستانی پرید
آب در چشم ترم آتش گرفت
حرفی از نام تو آمد بر زبان
دستهایم ، دفترم آتش گرفت

عاشق تر از همه ما موش کوری است که زیبایی جفتش را چشم بسته باور دارد . . .

دلمان که میگیرد ، تاوان لحظاتی است که دل بسته بودیم . . .

نتیجه زندگی ، چیزهایی نیست که جمع میکنیم

بلکه

قلبهایی است که جذب میکنیم . . .

فقیر اونی نیست که کم داره

فقیر اونی هست که بیشتر بخواد . . .

حکمت ، درختی است که ریشۀ آن در قلب است و میوۀ آن در زبان . . .

(بطلمیوس)

کوههای عظیم پر از چشمه اند و قلبهای بزرگ پر از اشک . . .

(ژوزف رو)

خاطرات آدم مثل یه تیغ کند میمونه که رو رگت میکشی!

نمیبره اما تا میتونه زخمیت میکنه

واسه شکستن یه دل یه لحظه وقت میخوای

اما واسه اینکه از دلش در بیاری شاید هیچوقت فرصت نداشته باشی . . .

تجربه نامی است که تمام افراد بر روی اشتباهات خود می گذارند.

(اسکاروایلد)

انسان عاقل همیشه از بدگوییهایی که از او می‌شود استفاده می‌کند . . .

(ژرژ بانه)

هشدار !

تنها به عزم نیاز اگر به معبد درون شوید

هرگز هیچ نیابید . . .

(جبران خلیل جبران)

آنچه رخ داده را باید پذیرفت اما آنچه را روی نداده ، می توان به میل خویش بنا نمود . . .

(ارد بزرگ)

بخیل برای ثروت خود نگهبان است و برای ارث انباردار . . .

(بزرگمهر)

زندگی مانند لبخند ژوکوند است، در نظر اول به روی بیننده تبسم می کند

اما اگر در او دقیق شوی ، می گرید . . .

(ژری تایلر)

مشکلات خود را بر ماسه ها بنویسید و موفقیت هایتان را بر سنگ مرمر . . .

(پرمودا باترا)

پیران اندیشمند به ریشه ها می پردازند نه به شاخه ها . . .

(ارد بزرگ)

پیوسته باید مواظب سه چیز باشیم .

وقتی تنها هستیم مواظب افکار خود

وقتی با خانواده هستیم مراقب اخلاق خود

و وقتی که در جامعه می باشیم مواظب زبان خود . . .

(مادام داستال)

هر شکست لااقل این فایده را دارد که انسان یکی از راههایی را

که به شکست خوردن منتهی می شود را می شناسد . . .

(لاورنس)

کاش در دهکده ی عشق کمی فراوانی بود / کاش در بازار صداقت کمی ارزانی بود
ای کاش اگر لطف به هم می کردیم / مختصر بود ولی ساده و پنهانی بود . . .

خدا تنها معشوقی است که عاشقانش به هم حسادت نمی کنند . . .

وقتی کسی صادقانه بهت عشق هدیه میکند و تو پس میزنی
منتظر باش تا قلبتو به کسی هدیه کنی و اون تو رو پس بزنه . . .

همیشه سخت ترین سیلی را از کسی میخوری که روزی بهترین نوازشگرت بود . . .

بهترین درودهایم نثار آنانی باد که کاستی هایم را میدانند و باز هم دوستم دارند . . .
خوشبختی یافتنی نیست ، ساختنی است . . .

قبل از ازدواج چشمهایت را کاملا باز کن. اما بعد از ازدواج کمى چشمهایت را ببند . . .

براى انسان سالم، دوست داشتن عیب هاى معشوق بزرگترین دلیل عشق است . . .

در این جهان نیاز به دوست داشتن و ستایش شدن، بیش از نیاز به نان است . . .
مادر ترزا

بهترین ایمان آن است که معتقد باشى هر جا که هستى خدا با توست . . .

پرنده ای که مقصودش کوچ است، به ویرانی لانه اش نمی اندیشد . . .

کلمه جادویی که شما را به همه آرزو هایتان میرساند
خ-و-ا-س-ت-ن

مطمئن ترین اصل در طول زندگی ، خود سازی است ، نه اصلاح دیگران . . .

اشک های دیگران را مبدل به نگاه های پر از شادی کردن از بزرگترین خوشبختی هاست . . .

تمام چیزی که باید از زندگی آموخت ، تنها یکی کلمه است
((میگذرد))

عشق مانند آسمان است ، گاهی صاف است و شاد ، گاهی غمگین است و بارانی . . .

به هنگام خشم ، بردبار
موقع ترس ، شکیبا
و در راه کسب آهسته باش . . .

همه رویاهای ما میتواند محقق شوند ، اگر ما شجاعت دنبال کردن آن ها را داشته باشیم

در لحظات تصمیم گیری است که سرنوشت ما شکل میگیرد . . .

آتش فریاد را با آب سکوت خاموش کن . . .

آن که میخواهد روزی پرواز عشق را تجربه کند ، نخست باید روی پای خود ایستادن
را بیاموزد ، پرواز را که با پرواز آغاز نمیکنند. . .

باران باش و ببار ، نپرس پیاله های خالی از آن کیست . . .

زندگی جدولی است که هر کس در صدد حل آن بر آید ، جایزه اش مرگ است . . .

دنیا پر از صدای پای حرکات مردمی است که در حالی که تو را می بوسند، طناب دار تو را می بافند . .

گر شکوه ای دارم زدل ، با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گُل، در سینه جوشم همچو مُل

من شمع رسوا نیستم ، تا گریه در محفل کنم

اول کنم اندیشه ای ،تا بر گزینم پیشه ای

آخر به یک پیمانه می ،اندیشه را باطل کنم

ز آن رو ستانم جام را ، آن مایۀ آرام را

تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم

از گل شنیدم بوی او ، مستانه رفتم سوی او

تا چون غباری کوی او ، در کوی جان منزل کنم

روشنگری افلاکیم ، چون آفتاب از پاکیم

خاکی نی ام تا خویش را سرگرم آب و گِل کنم

غرق تمنای توام ، موجی ز دریای توام

من نخل سر کش نیستم ، تا خانه در ساحل کنم

دانم که آن سرو سهی ،از دل ندارد آگهی

چند از غمِ دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم