باز هم قلبی به پایم اوفتاد 

باز هم چشمی به رویم خیره شد

باز هم در گیرودار یک نبرد

عشق من بر قلب سردی چیره شد

باز هم از چشمه لب های من

تشنه ای سیراب شد، سیراب شد

باز هم در بستر آغوش من

رهروی در خواب شد، در خواب شد

بر دو چشمش دیده می دوزم به ناز

خود نمی دانم چه می جویم در او

عاشقی دیوانه می خواهم که زود

بگذرد از جاه و مال و آبرو

او شراب بوسه می خواهد ز من

من چه گویم قلب پر امید را

او بفکر لذت و غافل که من

طالبم آن لذت جاوید را

من صفای عشق می خواهم از او

تا فدا سازم وجود خویش را

او تنی می خواهد از من آتشین

تا بسوزاند در او تشویش را

او بمن می گوید ای آغوش گرم

مست نازم کن، که من دیوانه ام

من باو می گویم ای ناآشنا

بگذر از من، من ترا بیگانه ام

آه از این دل، آه از این جام امید

عاقبت بشکست و کس رازش نخواند

چنگ شد در دست هر بیگانه ای

ای دریغا، کس بآوازش نخواند  

 

 

 

 

زندگی یعنی بخند;هرچند که غمگینی

ببخش;هرچند که مسکینی

فراموش کن;هرچند که دلگیری

این گونه بودن زیباست;هرچند که آسان نیست

 

 

 

 

آنان که عشق را می فهمند;عذاب می کشند و آنان که عشق را نمی فهمند عذاب می دهند 

  

 

 

 

هرگاه خواستی عشق بورز;هرگاه خواستی باران را مهمان 

 چشمانت کن 

هرگاه خواستی لب ها را آشیانه مهرت کن 

اما هیچ وقت عشقت را مهمان چشمان باران گرفته و لب های فرو بسته از مهرت نکن

   

 

 

 

آری,آغاز دوست داشتن است 

گرچه پایان راه ناپیداست

من  به پایان دگر نیندیشم... 

که همین دوست داشتن زیباست.

  

 

 

 

جویای راه خویش باش;از این سان که منم 

در تکاپوی انسان شدن;در میان راه 

دیدار می کنیم حقیقت را ,آزادی را.... 

خود را. 

در میان راه می بالد و به بار می نشیند 

دوستی یی که توانمان می دهد 

تا برای دیگران مأمنی باشیم و یاوری. 

این است راه ما... 

تو... 

و من.

 

 

 

 

 

 

تا که دیدم چــــشم زیبای ترا آن دیگران از یاد رفت


من شنیدم صوت شیوای ترا صوت اذان از یاد رفت


در عجــب بودم چـــه ســـان ز آتش برون آرم دلــم


حس نمودم دست گیرای ترا حتی جنان از یاد رفـت


بی خـــبر بودم نمی دانســـتمت تنها مرا بگزیده ای


تا که هوش آمد سراپای مراغم بی عنان ازیاد رفت


وای من از غـصــــه ها کین دل چو تن پژمرده کرد


تازه فهـمیدم دلیل غصه را چون باغبان از یاد رفت


من صلـیبی نیسـتم روح خـــدا انفاس قدسی دیده ام


چون شنیدم آه جانکاه ترا روح و روان از یاد رفت


کاش بگذارد اثر این گـفــته ها بر آن دل سنگین تو


خودکه میگویی سخنهای مرااما چه سان ازیاد رفت


باز می گـفــتم به دل آیا گران جـانی ندارد چاره یی


لیک دیدم روی زیـبــــای ترا جان گران از یاد رفت

 

 

 

با همه ی بی سر و سامانی ام

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست  

در پی ویران شدنی آنی ام 

 دلخوش گرمای کسی نیستم

آمده ام تا تو بسوزانی ام  

آمده ام با عطش سال ها  

تا تو کمی عشق بنوشانی ام  

ماهی برگشته ز دریا شدم  

تا که بگیری و بمیرانی ام  

خوب ترین حادثه می دانمت

خوب ترین حادثه می دانی ام؟  

حرف بزن! ابر مرا باز کن

دیر زمانی است که بارانی ام  

حرف بزن، حرف بزن، سال هاست 

 تشنه ی یک صحبت طولانی ام

ها به کجا میکشی ام خوب من ؟

ها نکشانی به پشیمانی ام

باز به دنبال پریشانی ام  

 

 

 

 

 

دیر گاهی ست که تنها شده ام

 

 

قصه غربت صحرا شده ام

 

وسعت درد فقط سهم من  است

باز هم قسمت غم ها شده ام

 

اگر آینه زمن بی خبر است

که اسیر شب یلدا شده ام

 

من که بی تاب شقایق بودم

همدم سردی یخها شده ام

 

کاش چشمان مرا خاک کنید

 

تا نبینم که چه تنها شده ام