رودها در جاری شدن
و علفها در سبز شدن معنی پیدا میکنند
کوه ها با قله ها
و دریاها با موجها زندگی پیدا میکنند
و انسانها
...همه انسانها
با عشق, فقط با عشق
پس بار خدایا بر من رحم کن
بر من که میدانم ناتوانم رحم کن
باشد که خانه ای نداشته باشم
باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم
باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم
اما نباشد, هرگز نباشد
که در قلبم عشق نباشد, هرگز نباشد

باز هم محکومم،به زندان خاطرات
سرگردان ایام گذشته،با کوله بار سنگین تلخ و شیرین
دیوارهای خاطرات کرو کورو لالم کرده
و باز هم عبوری تکراری بر خاطرات
عبوری که هر چند تکرار می گردد شیرین است
......آیا میدانی؟
آن روز آخرین سطر طوفان که تمام شد تو آغاز شدی
با گونه هایی از گل خورشید
و آخرین قطره که بارید تو آمدی ، با دستهایی از تبار دریا
دریایی که تا موج شدنش فقط جوانه زدنی فاصله داشت
آری باز هم تکرار خاطرات
یادت هست؟

اولین روز بارانی را به خاطر داری؟

غافلگیر شدیم
چتر نداشتیم
خندیدیم
...دویدیم
و
به شالاپ شلوپ های گل آلود عشق ورزیدیم
دومین روز بارانی چطور؟
پیش بینی اش را کرده بودی
چتر آورده بودی
و من غافلگیر شدم

سعی می کردی من خیس نشوم
و شانه سمت چپ تو کاملا خیس بود
و سومین روز چطور؟
گفتی سرت درد می کند و حوصله نداری سرما بخوری
چتر را کامل بالای سر خودت گرفتی و شانه راست من کاملا خیس شد
.
و
و
و
و
چند روز پیش را چطور؟
به خاطر داری؟
که با یک چتر اضافه آمدی
و مجبور بودیم برای اینکه پین های چتر توی چش و چالمان نرود دو قدم از هم دورتر راه برویم
.
.
.
فردا دیگر برای قدم زدن نمی آیم
تنها برو
.
.

حتی در آسمان تیره و ابری هم
می توان ستاره پیدا کرد .
حتی از دریای خروشان وطوفانی هم
می شود ماهی گرفت.
اگر آب نیست وآفتاب بی رمق است ،
...می توان حتی گل ودرخت را در حافظه کاشت
و برگ و بارشان را به تماشا گذاشت .
تنها باید به چشم هایمان بیاموزیم
که زیبایی ها را جستجو کنند،
به گوش هایمان یاد بدهیم
که زمزمه های مهربانی را بشنوند،
به قلب هایمان هشدار دهیم
که جز برای محبت وعشق نتپند